7 december 2002 |
de Volkskrant op het web |
'Een sabbatical year?
Ach, dat is zo'n modeterm'
Interview | De Drentse popgroep Skik gaat 'een jaartje de diepvries in'
Na negen jaar houdt Skik het even voor gezien. Maandag vertrekt zanger Daniel Lohues naar Amerika voor de opnamen van een bluesplaat. Vanavond treedt Skik nog eenmaal op, in het Groningse Oosterpoort.
Van onze verslaggever
Menno Pot
ERICA
Het lijkt nog maar zo kort geleden: spelen voor een handjevol belangstellende dorpsgenoten, hier in hun Drentse thuisdorp Erica. Vanuit het café aan de vaart maakt Daniël Lohues (31), zanger, gitarist en songschrijver van Skik, een vluchtig handgebaar richting de plek waar dat ongeveer plaatsvond: daarzo, verderop.
Het is bijna negen jaar geleden. Sindsdien speelde Skik verschillende keren op alle grote festivals van Nederland ('alleen de EO-jongerendag nog'). En ze speelden in het voorprogramma van Bon Jovi, voor 40 duizend man. Vijf studioplaten zijn er inmiddels. Tof, heet de laatste. Elk jaar komen drieduizend dorpsgenoten af op 'Skik Op Erica'. Dan zijn ze weer even thuis, de jongens die tot in Amsterdam en Landgraaf mensen Drents lieten zingen. Bizar verhaal, eigenlijk. Mar 't giet Zoas 't giet.
Nu is het tijd voor wat anders. Vanavond moet nog één keer de zaal op zijn kop, de Groningse Oosterpoort om precies te zijn. Daarna gaat Skik, volgens het officiële persbericht, 'een jaartje de diepvries in'. Een sabbatical year, zoals De Dijk en de Golden Earring? 'Ach, dat is zo'n modeterm die mensen voorin de bek ligt', zegt Lohues. 'Er komt in 2003 in elk geval geen "Skik Op Erica". Verder hebben we niets afgesproken. We gaan nu dingen voor onszelf doen. Daarna zien we wel.'
Zelf gaat de Lohues zijn jongensdromen maar weer eens achterna. Altijd gedaan. Maandag vertrekt hij, gitaar onder de arm, via New Orleans naar Baton Rouge, Louisiana, voor de opnamen van een bluesplaat onder de naam Lohues & The Louisiana Blues Club. 'We hebben een stel bluesmuzikanten ingehuurd. De studio is een hoog, oud gebouw, aan Main Street. Iets verderop stroomt de Mississippi. Mooier bestaat niet.'
De liedjes zijn al af. In het Drents, uiteraard, de taal die Skik op de laatste twee albums verruilde voor het Nederlands. 'Ik vertel niet makkelijk over dingen als liefdesverdriet', zegt hij, 'maar ik vond dat ik het toch eens moest doen. Oude, persoonlijke verhalen. Die zitten in het Drents in mijn hoofd. Drents is een geschikte taal voor de blues, net als het Engels van Muddy Waters. Plattelands. Ik voel me de laatste tijd weer heel erg plattelander.'
Drenthe heeft de blues. Hij was vaak voelbaar bij Skik, misschien wel de enige Nederlandse gitaargroep die teruggrijpt op rhytm 'n' blues zoals de vroege Stones het speelden. Op Lohues' plaat zal het hele spectrum aan bod komen: van ronkende boemelblues uit de Mississippi-delta, via Muddy Waters en B.B. King. Met natuurlijk een flinke eetlepel Harry Muskee, het geweten van de Drentse bluestraditie.
Lohues: 'Toen ik op kamers woonde in Utrecht, heb ik een tijdje geen huur betaald. Stonden er allemaal dubieuze figuren op de deur te slaan. Doffe ellende. Toen heb ik mijn versterker opengedraaid en keiharde blues gespeeld. En het hielp, jongen. De kracht is zo enorm. Deze plaat is een eerbetoon aan de blues zelf. Ik ben hem veel verschuldigd.'
Ondertussen heeft hij de ziel van het Drentse leven vastgelegd op Ericana, een singer/songwriterplaat die al klaarligt en na de bluesplaat uit moet komen. Desnoods in eigen beheer. En hij heeft een plank vol verhalen liggen. Over Erica, over Drenthe, over het platteland en de plattelanders. Ja, er komt een boek. 'Voor hetzelfde geld komen we nooit meer bij elkaar. Dat kan. Maar misschien willen we in juni alweer samen spelen. Kan ook.'
Skik zal voor altijd één van de wegbereiders van de 'regiorock' blijven. Lohues: 'Dat is maar een woord. Maar ik heb een Paradiso vol Amsterdammers een zinnetje in plat Drents horen schreeuwen, dat mijn opa altijd zei. Daar ben ik godallemachtigst trots op.'
