2 februari 2013 |
Dagblad van het Noorden op het web |
De wekker zetten om een liedje te maken
Ze zijn muzikant. Ze zijn enthousiast. En ze hebben een missie: het schrijven van een eigen lied. In Groningen treffen elf singer-songwriters elkaar om de twee maanden in een klein café met een versgeschreven nummer. Waarom? Omdat het moet. Maak kennis met leden van de Songclub: Aflevering 1: Bert Hadders.
Door Inki de Jonge
Liedjes? Liedjes zat op de wereld. Soms denk je wel eens dat alle liedjes al geschreven zijn. Waarom zou een muzikant nog een eigen nummer schrijven? Bert Hadders (50) zag het zo rond de eeuwwisseling gebeuren: “Iedereen zat ineens in een coverband. Want dan kon je nog een beetje spelen. Ik zag hoe weinig er over zou blijven van een hele generatie popmuzikanten. Wat hadden we zelf gemaakt? Hoe goed waren we eigenlijk? Waar was het tastbare bewijs? En ik dacht: we moeten laten zien wat we hebben gemaakt. Onze eigen nummers.”
En zo bedacht hij tien jaar geleden De Songclub. Een select gezelschap van elf singer-songwriters, die elke eerste zondagavond van de even maand - morgen dus - optreden in Café Marleen in Groningen. Ze spelen allemaal een oud liedje en een dat speciaal voor deze avond is geschreven. Liedjes zat? Welnee. Er kunnen nog veel meer bij.
Er zijn wel regels. Als je voor de derde keer afzegt, moet je plaatsmaken voor een ander. Dus varieert de samenstelling van de club, al is er niet veel verloop.
De werkwijze van de Songclubleden is heel verschillend. Sommigen werken dagenlang nauwgezet door, anderen komen wel eens hijgend binnen, de inkt van de tekst nauwelijks droog. “Ik heb de wekker wel eens gezet”, zegt Hadders. “Om tien uur zondagmorgen. Ik vroeg mijn toenmalige vriendin om een titel, ze stond net haar huis te verven en zei: I see all the colours of the rainbow'. Dat is toen een goed liedje geworden.”
Niet iedereen kan dat, niet iedereen is een songschrijver. En als je het wel bent, is de weg naar roem en rijkdom vaak lang en bochtig. Garantie voor succes is er niet en dat maakt het muzikantenbestaan onzeker. “Ik heb wel eens twee jaar niks gedaan. Ik wou niks meer met muziek te maken te hebben. Altijd samenwerken op no cure, no pay-basis met de nadruk op no pay, dus altijd geldgebrek, daar ga je je op den duur minderwaardig van voelen. Ik dacht: zelfs een vakkenvuller verdient soms meer dan een muzikant. En die is in het weekend vrij, kan zich laten vollopen op zaterdag en op zondag naar het voetbal.” Brede grijns: “Ik dacht: wat moet dat geweldig wezen. Dus ik heb het geprobeerd, ik heb me twee jaar lang verkleed als zakenman, maar het wou niet. En ik heb wat baantjes gehad in mijn leven, hoor. Meer dan twaalf ambachten. Maar ik dacht: waar ben ik nou echt goed in? Nou, ik denk dat ik heel goed liedjes kan schrijven. En dat het zonde zou zijn om dat talent niet uit te buiten.”
Hij nam zelf jarenlang covers op in zijn repertoire. “Maar je moet er niet bij gaan liggen. Anders is het afgelopen. De enige manier is: je eigen ding doen en een neus hebben voor publiciteit. Dat laatste niet te willen kunnen is heel Gronings. Zo van: Doe maar gewoon. De zingende patatbakker. Maar je betaalt toch geen geld om iemand te zien die heel gewoon is?”
Hij is trots op de Songclub. De zondagavonden in Café Marleen zijn drukbezocht, er hangt een sfeer die een combinatie is van concentratie en ontspanning, het publiek, is muisstil en de nieuwe liedjes gaan erin als koek. De oogst: honderden nieuwe popsongs, waarvan tientallen op cd en een fiks aantal op de radio te horen waren. “Maken”, zegt Hadders. “Daar gaat het om. Niet lullen, maar maken.”
Bert Hadders doet geen covers meer. Hij schrijft zijn eigen Groningstalige nummers, treedt veel op met zijn begeleidingsband De Nozems, gaat een theaterprogramma maken met (ex-Songclublid) Harry Niehof en o ja, hij heeft ook een baan: gemeentezanger te Borger-Odoorn.
